Levensreis in Tijden van Verandering.

In een wereld die voortdurend in beweging is, vraag ik me af of er ook een onbekende verandering op komst is, die ik moeilijk kan bevatten. Het voelt als een naderende storm, en ik sta aan de vooravond van een grootschalige transformatie in mijn leven. Het begint met het ontruimen van mijn huis, het loslaten van al die dingen die ooit mijn identiteit vormden, maar nu geen rol meer spelen in mijn nieuwe leven na het overlijden van mijn langdurige Maatje.

Het verlies van mijn Muze is diep en raakt werkelijk de essentie van mijn bestaan. We behoren niet meer tot de jongsten, en ik heb altijd geweten dat zijn afwezigheid een grote leegte zou achterlaten. Terwijl ik de kostbare herinneringen koester, besef ik dat het tijd is om mijn eigen leven en levensstijl te herzien.

Wat mijn financiën betreft, verkeer ik in een stabiele positie, en dat wil ik graag zo houden. Ik geniet van eenvoudig, voedzaam Aziatisch eten, en overmatig drinken is nooit mijn gewoonte geweest. Mijn beroep is mijn passie, en ik ben zelfs nu betrokken bij het oprichten van een stichting om mijn kennis te delen en projecten te ondersteunen. Dit is mijn manier om een bijdrage te leveren aan de wereld, zelfs als het geen financiële winst oplevert.

Mijn levenservaring blijkt mijn grootste troef te zijn. Het vervult me, zelfs als het niet direct winstgevend is. Roken en drinken zijn allang geen bron van plezier meer, en mijn reislust is niet meer wat het was. Mijn lichaam is veranderd door de jaren, en impulsieve kledingaankopen behoren tot het verleden.

Dus, wat doet het er eigenlijk toe? Waarom zou ik me zorgen maken over de lange termijn? Misschien is het zinloos, want er ligt niet veel meer voor me in het verschiet. De laatste etappe van mijn leven is aangebroken, en ik hoop deze in goede gezondheid te voltooien terwijl ik vredig in mijn slaap mag wegglijden als het zover is. De herinneringen aan het palliatief zorgen voor mijn levensgezel achtervolgen me nog steeds, en ze herinneren me aan hoe meedogenloos een ziekte een mens kan verteren, zelfs wanneer het leven nog zo nabij lijkt.

In het heden van 2023 wordt de wereld opnieuw geconfronteerd met uitdagingen en bedreigingen die de mensheid doen wankelen. Het lijkt alsof we demonen moeten trotseren om een rechtvaardige wereld te creëren waarin het leven de moeite waard is. Mijn tijd als vrijwilliger in de jaren '70 in de kibboets "Schiller" in Rehovot, Israël, heeft toendertijd al mijn kijk op het leven voor altijd veranderd. De herinneringen aan de bommen die vielen op Kiryat Shmona blijven in mijn gedachten, en ze zijn een integraal onderdeel geworden van mijn denken en voelen.

Mijn leven is een reis van verlies en introspectie, en ik waardeer de kostbare momenten, zelfs als ik me bewust ben van hun tijdelijkheid. De toekomst mag dan onzeker zijn, maar ik ben vastbesloten om te blijven leren, bij te dragen en hoop te blijven koesteren voor een betere wereld voor toekomstige generaties.