Koude Patat en Heet Gejuich.
In mijn teenager jaren zat ik, tegen wil en dank, tot over mijn oren in een wereld waar voetbal en kantine tradities het kloppend hart vormden van ons gezinsleven. Deze knip- en plakmomenten uit mijn jeugd blijven bewaard in de archieven van mijn geheugen, als een van die onuitwisbare herinneringen aan de dagen waarop voetbal niet alleen een sport was, maar een integraal onderdeel van de familie holadio's waarin ik ben grootgebracht.
Terwijl ik nog een ritselende oude doos met retro kiekjes tegenkwam, ontdekte ik dat die vol zat met foto's uit de jaren '70, alsof de kleurenfoto's op zoek waren naar hun bril, en de zwart-wit exemplaren hadden waarschijnlijk een verlengd weekend in het fixeerbad gevierd. Maar goed, dat bracht me op een reis door mijn eigen verleden, zeg maar. We hadden de voetbalclub van vader en mijn broertjes - RKSNE, oftewel Rooms Katholieke Sportvereniging Nieuw Einde. Moeders was daar niet echt gelukkig mee omdat dan altijd het eten koud werd, of omdat vaders een beetje te lang in de kantine verbleef en dan vaak een pintje te veel gekiepert had. Maar voor mijn broertjes was het om je vingers bij af te likken, uitkijkend naar de zondag alsof het gratis snoep was.
Op een zonnige zaterdagavond in de knusse buurt van de 70 er jaren gemoderniseerde mijnwerkers kolonie Nieuw Einde in het Limburgse heuvelland, stonden de stakkers te popelen om het weekend af te sluiten met een potje voetbal. Voor velen was zaterdag synoniem aan voetbaldag. De plaatselijke voetbalcrew, beter bekend als de "Retro Rockets," RKSNE zou het opnemen tegen hun aartsrivalen, de "Vintage Vipers."GROENE STER . Op het veld stonden de spelers met klotsende oksels van de spanning terwijl ze zich klaarmaakten voor de pot. Maar er was één speler, Brammetje, die zich in alle opwinding zorgen maakte over iets heel anders. Hij had in zijn bol gestampt dat na de match het snackfestijn in de kantine zou losbarsten met patat en kroketten op zondag. Terwijl de match op het punt stond om te ontsporen, kon Brammetje de geur van zijn favoriete smulwaar bijna in zijn neusgaten proeven. Hij had zich voorgenomen zijn maten naar de overwinning te schreeuwen en daarna te genieten van een welverdiende vette bek. Maar de game leek wel een goochelshow, want de Vintage Vipers stonden voor als een brugman. Uiteindelijk knalden de Retro Rockets echter terug en wonnen de match met 3-2. Brammetje stond te stuiteren van geluk en vierde de winst met zijn teamgenoten, maar diep van binnen wist hij dat het eten in de kantine inmiddels stijf stond van de kou. Na de wedstrijd snelde hij naar de kantine, waar het vol zat met juichende fans en spelers van beide teams die bij elkaar kwamen om het feestje voort te zetten. Brammetje genoot van zijn maaltijd, ook al was die nu net zo warm als een sneeuwbal in de Sahara. Na de festiviteiten stond Brammetje echter voor de bijna onmogelijke klus: het handmatig wassen van de voetbaltenues. Hij keek op zijn klok en besefte dat het al laat in de avond was. Het wassen van die verdomde shirts voelde alsof hij in de oertijd was beland zonder wasmachines. Terwijl hij met liefdevolle verwennerij de tenues schrobde, dacht hij terug aan dat knotsgekke weekend. Hoewel sommige dingen misschien ouderwets leken, zoals het met de hand wassen van de shirts of het smikkelen van patat ( Friet ) en kroketten na de wedstrijd, waren het net die tradities die de zondagen in Nieuw Einde zo verrekte bijzonder maakten. Het ging niet alleen om de sport, maar ook om de community, het samen smullen en het eren van de oude gewoontes. Brammetje grinnikte terwijl hij de nu spic en span tenues ophing om te drogen naast de mijn pungels van zijn vader. In Nieuw Einde wisten ze dat sommige dingen misschien ouderwets waren, maar dat maakte ze juist zo verdomd kostbaar in deze moderne veranderende wereld. Al met al hebben de voetbal en kantine tradities ons gezin gevormd, soms bijna letterlijk,
en ze blijven als een opemus lampje in het vergrotings apparaat van mijn herinneringen flashen . Ja, sommige dingen veranderen hopelijk nooit, maar dat is denk ik wishful thinking.
