Herinneringen aan Michael Jackson in Jaren 80 Keulen

In de vroege ochtend van een zaterdag zat ik achter mijn werktafel, een kopje koffie in de hand, terwijl ik de televisie inschakelde. Tot mijn verbazing verscheen er een boeiende Duitse documentaire over de jaren 80 op het scherm. Deze nostalgische reis door de tijd wekte herinneringen tot leven die diep verborgen waren in mijn geheugen.

De jaren 80, dat was een tijdperk dat een onuitwisbare indruk op me achterliet. Het was juist in die periode dat ik definitief naar Duitsland verhuisde en mijn leven zich steeds meer in Keulen ontvouwde. Gedurende vele jaren werkte ik met toewijding en genoot ik met volle teugen van het leven. Keulen was voor mij niet zomaar een stad, het was mijn 'Big Apple aan de Rijn.'

De stad bruiste van cultuur en creativiteit, en ik voelde me bevoorrecht om deel uit te maken van deze bruisende gemeenschap. De namen van lokale beroemdheden, zoals Trude Her. Milowitsch en de onvergetelijke Black Fuss, waren sterren aan de Keulse horizon die mijn leven verrijkten. Mijn camera was mijn trouwe metgezel, terwijl ik door de straten van Keulen struinde, vastbesloten om de ziel van de stad vast te leggen. Mijn werkgever in die tijd was de Kölner Ladenstad Foto Wickrath, waar ik talloze interessante individuen mocht bedienen en fotograferen.

Het WDR, de lokale omroep, was slechts een steenworp verwijderd, wat mijn dagen nog spannender maakte. Mijn herinneringen voerden me terug naar de tijd van Donato, waar alle prominenten graag binnenwipten. Deze periode was doordrenkt van opwinding en onverwachte ontmoetingen.

Onze wijk, het Briefmarken Veedel in Deutz, mag dan verdwenen zijn, maar de herinneringen leven voort. Het stadsbeeld veranderde ingrijpend toen het Hyatt Hotel aan onze zijde van de Rijn werd gebouwd. Een van mijn meest memorabele momenten was de dag waarop ik getuige was van de aankomst van niemand minder dan Michael Jackson in Keulen. Mijn herinneringen voerden me terug naar de Leichlingerstrasse, die zich op de hoek van de Barmerstrasse bevond. Daar stond ik, terwijl ik de hele stoet door de straat zag schieten. De Barmerstrasse, waar mijn woning was gevestigd, was gevuld met kinderen uit de buurt die opgewonden gilden en de passerende stoet begroetten.

Het Bahnhof Deutz had zelfs een speciale ingang voor de Alpin Express, een handige voorziening voor reizigers die zowel per auto als trein reisden. Hoewel de buurt is veranderd en verdwenen, heeft de geschiedenis van die tijd een onuitwisbare indruk achtergelaten.

Mijn zoontje was destijds een enorme fan van Michael Jackson, en deze bewondering leidde tot een onvergetelijke nacht. Samen met mijn buurmeisje Claudia kampeerde ik op het grasveld voor het Hyatt Hotel, te midden van andere toegewijde fans, in de hoop een glimpf of een handtekening van de legende zelf te bemachtigen. Het moment waarop een van de crewleden naar buiten kwam en ons een zwart-witfoto met de handtekening van Michael Jackson overhandigde, slaakte ik een dankbare zucht van verlichting. Ik kon nu eindelijk naar huis en onder de warme klamme lap. Mijn zoontje was in de zevende hemel, en ook mijn toenmalige zakelijke partner deelde in die vreugde omdat ik er 2 kon bemachtigen.

Wat er sindsdien met die foto is gebeurd, is me een raadsel. Bijna 30 jaar later vraag ik me af of ze deze photo herinnering nog hebben. Het is wellicht tijd om dat eens uit te zoeken. Het is grappig hoe een televisiereportage over de jaren 80 weggestopte herinneringen nieuw leven kan inblazen, en ik vind het een genoegen om ze nu te delen via mijn blog.

( Gutsie ... er komen er nog veel meer in me op..)